Przystanek 3 - (geologiczny) Diabla Dziura

Treść

Schodząc kilkanaście metrów na północny wschód od tablicy natrafiamy na ukryte w lesie skalne osuwisko. To Diabla Dziura, która wedle miejscowej legendy miała być efektem działania sił nieczystych i siedzibą czarownic. Nikt nie wiedział jak głęboko sięga zasypany obecny korytarz, i jakie skarby kryje. Sto lat temu, kiedy zbocze górskie było mocno wylesione i wyeksponowane, dobrze widoczne skalne osuwisko wyglądało rzeczywiście niesamowicie. Gdy teren zarósł lasem, uroczysko utraciło nimb tajemnicy.

W rzeczywistości jaskinia nazywana przez speleologów szczelinowo – osuwiskową, powstała dzięki piaskowcowej szczelinie, która utworzyła się w efekcie ruchów wypiętrzających fliszowe skały Karpat (opis fliszu karpackiego - patrz przystanek nr 2). Przez tysiące lat do licznych spękań dostawała się woda, która nasączała warstwy skał. Zamarzanie wody podczas kolejnych zim, doprowadziło do rozszerzania wnętrza. Część najmniej odpornego materiału została wypłukana. Następnie płynąca woda przy zetknięciu z iłami spowodowała zmianę ich własności – stały się miękkie i plastyczne oraz zmniejszyły opór stawiany leżącym wyżej skałom. Warstwy piaskowcowe zaczęły się przesuwać i przemieszczać. Rozpoczęło się wyciskanie plastycznych śliskich, miękkich fragmentów iłowcowych na zewnątrz. Poziome i pionowe przesunięcia warstw fliszu doprowadziło do powstania jaskini. W podobny sposób powstały inne jaskinie, choćby w położonym nieopodal Skamieniałym Mieście w Ciężkowicach czy Bukowcu. Co ciekawsze, wszystkie (lub prawie wszystkie) mają w swojej nazwie „diabelskie” nawiązania.

Diabla Dziura